Μαγικό Βουνό 1993 – 1996 από τον ζωγράφο Paolo Grimaldi
Στο τρίτο #magicthrowback παρουσιάζουμε τον ζωγράφο Paolo Grimaldi ο οποίος φιλοτέχνησε τους πίνακες Μαγικού Βουνού Ερυθρού και Λευκού το 1993 και το 1996 αντίστοιχα.
Paolo Grimaldi: Η βιογραφία
Η εικαστική τεχνική που χρησιμοποιώ έχει παλιές ρίζες. Κατά τη διάρκεια τριάντα τριών ετών επαγγέλματος, έχει υποστεί μετασχηματισμούς, αλλαγές, και απομακρύνσεις από τις κύριες πηγές της έρευνας μου: τα μυστικά και την αλχημεία της μεσαιωνικής εικαστικής τεχνικής. Είμαι αυτοδίδακτος και, ακόμα κι αν από τότε που ήμουν παιδί είχα δείξει μια ισχυρή προτίμηση για το χρώμα, ήταν στην ηλικία των δεκαέξι μπροστά από ένα χαρακτικό του Durer, όταν αποφάσισα ότι η τέχνη θα ήταν πάντα παρούσα στη ζωή μου. Έτσι άρχισα να σχεδιάζω μιμούμενος τα σχέδια του Andrea delSarto, Perugino, Leonardo, Raffaello. Στην αρχή ένα αβέβαιο σημάδι στο λευκό χαρτί, έπειτα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε χαρτί που προετοίμαζα ο ίδιος. Για να μπω εντελώς σε αυτόν τον κόσμο που άρχισε να ανοίγει μπροστά στα μάτια μου, μέσω της δουλειάς του πατέρα μου άρχισα να πηγαίνω σε τυπογραφεία, όπου μάλιστα εργάστηκα για μια περίοδο. Άφησα πίσω μου την ζωγραφική με χρώμα στην ηλικία των δεκαοχτώ, στην Ισπανία. Ήρθα σε επαφή με τους ισπανικούς κύκλους μέσω κάποιων φίλων που ήταν καλλιτέχνες και ήξερα τους διευθυντές των γκαλερί τέχνης και τους συλλέκτες. Άρχισα να ζωγραφίζω στο στούντιο του Manuel Ruiz, ενός νεαρού αφηρημένου εξπρεσιονιστή που μου δάνεισε καμβά και χρώματα. Έχω ζωγραφίσει το πορτρέτο του με κλασικό τρόπο, τοποθετώντας το στο 17ο αιώνα και η αντίθεση ανάμεσα στην εικόνα μου και τις εξπρεσιονιστικές ζωγραφιές που σκιαγραφούσαν με βίαια χρώματα, με έκανε να νιώθω σαν πέτρα στο νερό που, παρόλο που το εξωτερικό της είναι υγρό, στο εσωτερικό μένει στεγνή. Ήμουν πεπεισμένος, και είμαι ακόμα, ότι ο σωστός τρόπος κρύβεται σε όλα τα έξυπνα στάδια της τέχνης του παρελθόντος, μεταμορφώνοντάς τα με έναν προσωπικό τρόπο έκφρασης, βασιζόμενος στην ιστορία ,παλιά και μοντέρνα, στο παρελθόν και στο παρόν. Αυτή η ισχυρή κλασική ρίζα γοήτευε πολλούς συλλέκτες που μου ανέθεσαν τα πορτραίτα τους, αυστηρά τοποθετημένα στην αρχαιότητα. Αργότερα, η μόδα των «πορτραίτων στο κοστούμι» θα έπαιρνε μεγάλες διαστάσεις στην Ιταλία, με τη συμμετοχή διάσημων προσωπικοτήτων του πολιτικού κόσμου και της show business, επαληθεύοντας ότι οι διαισθήσεις μου είχαν δίκιο. Όταν επέστρεψα στην Ιταλία και ολοκλήρωσα τις επιστημονικές μου σπουδές, που είχα ξεκινήσει πριν από τη μετατροπή μου, άρχισα να ζωγραφίζω ως επάγγελμα. Ο δρόμος της τέχνης ήταν ανοιχτός.
Για έξι χρόνια σπούδασα εικονογραφικές τεχνικές αρχαίας τέχνης, από μεταγενέστερη γοτθική μέχρι αναγέννηση, και μέσω του «Trattato dell ‘arte» του CenninoCennini, ενός βασικού βιβλίου συνταγών του μεσαίωνα που γράφτηκε στα τέλη του XVI αιώνα, μέσω του «Trattato d ‘arte’ του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και μέσα από το ‘Le vite’ του Βάσαρι του XVI αιώνα, επισκέφθηκα τα εργαστήρια τέχνης του Cimabue, του Duccio da Boninsegna, της Simone Martini, του ilPisanello για την γοτθική τεχνοτροπία, Beato Angelico, Pierodella Francesca, Verrocchio , Ghirlandaio για την αναγέννηση.
Μύριζα τη μυρωδιά της κόλλας και του κονιάματος, άκουγα τον ήχο των χρωστικών που λιανίζονταν, είδα τον δάσκαλο στην εργασία, υποβοηθούμενο από τους μαθητές του σύμφωνα με την ικανότητά τους. Για έξι χρόνια ακολουθούσα τους κανόνες του εργαστηρίου, ετοιμάζοντας την κιμωλία και τη κόλλα που λειώνουν σαν μαρμελάδα, χρησιμοποιώντας την στον καμβά έξι φορές και ανακατεύοντας τις χρωστικές σε σκόνη με λάδι ή αυγό ανάλογα με τις συνθήκες, προσπαθώντας να τελειοποιήσω την «τέχνη του χρωματισμού». Για δέκα χρόνια ζωγραφίζω νεοκλασικά θέματα και πορτραίτα σε διάφορες ηλικίες. Νύμφες, άνθρωποι και μυθολογικά ζώα ήταν οι σύντροφοί μου, σύννεφα με παράξενες μορφές και ορίζοντες γεμάτοι καπνό τα τοπία μου. Το 1987 ζωγράφισα το πορτραίτο ενός γνωστού συλλέκτη, τοποθετημένο σε σκηνικό του 15ου αιώνα. Για τοπίο συγκεκριμένα είχα επιλέξει μια μεσαιωνική άποψη της Perugia. Χρωματίζοντας αυτά τα σπίτια, αυτούς τους πύργους του Μερλόν, αυτές τις μυτερές αψίδες , απόκτησα ένα νέο συναίσθημα: όχι χαρακτήρες, αλλά μέρη της έρευνάς μου, όχι πρόσωπα ή όργανα, αλλά πύργοι και εκκλησίες ως σύμβολα έρευνας, αρχαίας και σύγχρονης ταυτόχρονα: αυτογνωσίας. Αυτό ήταν το νέο ουσιαστικό σημείο: όχι μια αναβίωση των αρχαίων χρόνων ως μίμηση της φύσης, αλλά της ιστορίας ως κουλτούρα. Η ιστορία δεν μιμείται, αλλά γίνεται κατανοητή και τοποθετείται στην εποχή μας και στον χώρο μας. Αυτό μετατόπισε το ενδιαφέρον μου για την αρχαιότητα και από μια περασμένη εποχή την μετέτρεψε σε έναν ζωντανό σύγχρονο οργανισμό.
Η αρχαιότητα, δίχως τον «ιστορικό» χρόνο και χώρο, γίνεται σύμβολο και δοχείο νέων και προσωπικών ανακαλύψεων. Από αυτό το σημείο η επεξεργασία των αρχιτεκτονικών συνθέσεων, όπου η μνήμη και το όνειρο ζωντανεύουν με την πραγματικότητα και την εμφάνιση. Από αυτή τη στιγμή, θα ζωγραφίζω μόνο μνημεία και κτίρια της φαντασίας, καλώντας τα «Ονειρικά Χωριά».
Η εικαστική μου τεχνική άλλαξε ώστε να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις έκφρασης. Έχω αρχίσει να αλλάζω το υποστήριγμα, από καμβά σε ξύλο, η οποία είναι πιο δύσκολη αλλά ασφαλέστερη για να λαμβάνω το “impasto” μου. Έχω αλλάξει το «impasto» προσθέτοντας στην κιμωλία μαρμάρινη σκόνη και τσιμέντο, για να πάρω μια άποψη που θυμίζει χαραγμένο τοίχο, που φέρει την υπογραφή του χρόνου. Για να τονίσω αυτό το εφε, κάνω το «impasto» μου πιο απαλό στα δύσκολα σημεία, και απλώνω πολλές φορές το χρώμα, περιμένοντας μέχρι η προηγούμενη στρώση του χρώματος να στεγνώσει. Αφαιρώ και αναμιγνύω αυτά τα χρώματα με υγρά σφουγγάρια, για να δημιουργήσω τυχαίες σκιές, παρόμοιες με τις αρχαίες, όπως ένας ερειπωμένος και κηλιδωμένος τοίχος. Το ξύλο είναι πλέον έτοιμο να δεχτεί το σχέδιο και τη ζωγραφική. Το επόμενο βήμα είναι το ιδεογράφημα και το σχέδιο της εικόνας. Για το σχηματισμό των ιδεών, χρησιμοποιώ σημεία, που έχω δημιουργήσει στο παρελθόν και ενθουσιάζουν τη φαντασία μου. Αυτή η διαδικασία είναι παρόμοια με την ψυχαναλυτική μέθοδο της ασυνείδητης προβολής, που χρησιμοποιείται τόσο στη μοντέρνα τέχνη (σουρεαλισμός, ντανταϊσμός) όσο και στην αρχαία. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι φαινόταν να παρατηρεί τους τοίχους που είχαν φθαρεί και χαραχτεί και η φαντασία του σχημάτιζε μορφές και χρώματα να βγαίνουν από τα βάθη, τα μυστήρια του μυαλού, τα μισά ιερά και τα μισά παγανιστικά, όπου η γοητεία και το μυστήριο ζουν μαζί σε έναν μέρος του κόσμου που δεν υπάρχει. Η λογική σταδιακά εξαφανίζεται και η απορρόφηση του μυαλού γίνεται σιωπή. Μια βουτιά στα όρια των πάντων, στους εσώτερους κόσμους, στη στέπα του μυαλού, όπου μόνο η καρδιά μπορεί να κινηθεί, και σε αυτή την ποίηση γίνεσαι ευάλωτος, αλλά ακόμα ικανός να εκπλαγείς. Μόλις τελειώσω το σχέδιο, αρχίζω να αποδομώ, συμπληρώνοντας την εικόνα. Μετά την απομόνωση της επιφάνειας, χρησιμοποιώ τα χρώματα πετρελαίου για να εναρμονίσω, να δυναμώσω ή να ξεθωριάσω τους τόνους, απλώνοντας διαφανή λεπτά στρώματα το ένα πάνω στο άλλο για να δημιουργήσω την καλυμμένη ατμόσφαιρα της αίσθησης. Το χρυσό φως των χρυσών ή αργυρών φύλλων, τα οποία χρησιμοποιώ ακολουθώντας την τεχνική επιχρύσωσης που χρησιμοποιήθηκε τον 12ο αιώνα, ενισχύει τη συμβολική πτυχή της ένωσης μεταξύ αρχαίου και σύγχρονου, μεταξύ παράδοσης και μοντερνισμού, ως εικόνα που αποκαλύπτει το όριο μεταξύ της ύλης και του πνεύματος μέσω συγκεκριμένων στοιχείων (κομήτες, αστερισμοί, ηφαίστεια, λάμψεις). Το τελευταίο πατινάρισμα με κερί, όπως τα αρχαία εγκαυστικά, δίνει ένα χρυσό φως στα χρώματα, απομονώνει και προστατεύει το έργο για πάντα.
Θέλεις να λαμβάνεις πρώτος ενημερώσεις, πρόσβαση σε event αλλά και αποκλειστικές προσφορές; Αν ναί τότε κάνε εγγραφή στο Nico Lazaridi ΔΩΡΕΑΝ και απόλαυσε της παροχές που σου προσφέρει. Τέλος κάνε Like στην νέα μας Fanpage στο Facebook!
[kleo_button title=”ΔΩΡΕΑΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ WINE CLUB” href=”http://nlwineclub.gr/subscribe/” style=”highlight” position=”center” size=”lg” icon=”user-add”]
[kleo_button title=”ΒΡΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK” href=”https://www.facebook.com/nlwineclub” style=”highlight” position=”center” size=”lg” icon=”user-add” ]
